Al klinkt de naam van zangeres Veronika Harcsa, net als deze van haar gitarist Bálint Gyémánt op en top Hongaars, toch kun je zonder veel overdrijving zeggen dat deze CD een behoorlijk Belgisch getint product is: niet alleen studeerde Veronika aan het Conservatorium van onze hoofdstad, je kon en kan haar geregeld in de clubs hier aan het werk zien met NextApe en, niet te onderschatten: de ritmesectie op deze plaat bestaat uitbassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre, twee van de muzikanten die nogal wat te betekenen hebben in de jazz-scene van deze dagen in Brussel.

Wie er bij was op het recente Marni-festival, kan erover getuigen: dit viertal klinkt bijzonder hecht en, al is de muziek die ze maken niet altijd even voor de hand liggend, je kunt er niet omheen dat het kwartet weet te boeien met een geheel eigen taal en een manier van zingen en spelen, die nu eens refereert aan de jaren ’70, dan weer volop met beide voeten in de 21ste eeuw staat.

Het Hongaarse duo maakt samen de melodieën, Veronika schrijft de bijhorende teksten en met de steun van de Belgische reuzen, die Thys en Pierre zijn, zetten ze een geluid neer, dat je zou kunnen laten vermoeden dat ze al een eeuwigheid samenspelen. Dat leidt op deze, twee, plaat van het kwartet tot menig echt mooi moment: zo is de versie van Nina Simone’s “Plain Gold Ring” redelijk adembenemend. Menige zangeres zou verdrinken in een nummer als dit, maar Veronika gaat zelfs niet een béétje kopje-onder, wat op zich al een prestatie genoemd mag worden.

Natuurlijk, als je beschikt over een stem als die van Veronika -veelzijdig als de neten, wendbaar als een getrainde gekko-, dan kun je je al eens wagen aan vocale acrobatie, zonder dat je meteen moet vrezen voor verrekkingen of breuken. Vul dat aan met het bijzondere gitaarspel van Bálint, nu eens ragfijn en dromerig, dan weer radicaal en zelfs brutaal, met ongeveer alles wat daar tussenin zit. Luister maar even naar de heksentoeren, die Veronika uithaalt in “About Time”: ze zingt, huilt, fluistert, schreeuwt en scat in één vloeiende beweging en laat zo horen dat ze tot de absolute top behoort.

Dat doet ze even vlot over in het geweldige “2020 Highs”, terwijl in bijvoorbeeld “Tenacity” een ander facet van haar veelzijdigheid in de kijker gezet wordt: expressief als ze is, kun je je als luisteraar bijna de gebaren en fysieke uitingen voorstellen, die vermoedelijk zichtbaar waren bij de opnames in de studio. Dit is zonder enige twijfel één van de sterkste jazz-platen, die we dit jaar te horen zullen krijgen en zodra we de kans krijgen om dit viertal nog eens te gaan bekijken, zullen we die niet laten liggen. Volgens de website kopen er nog een paar dingen aan, die niet te ver uit de buurt liggen. Doén!

(Dani Heyvaert)